بازدارنده های خوردگی (Inhibitors) افزودنی هایی هستند که با ایجاد تغییر و تحول بر روی سطح فلزات، محیط و یا هر دو خوردگی را تحت کنترل در آورده، شیوه عمل آنها ایجاد تغییرات در واکنش های آندی، کاتدی و یا هر دو آنها است. بازدارنده های خوردگی بسیار زیادی با ترکیبات مختلف موجود می باشند. اکثر این مواد با آزمایشات تجربی پیدا شده و اصلاح یافته اند و بسیاری از آنها با نام های تجاری عرضه می گردند و ترکیب شیمیایی آنها مخفی نگه داشته می شود.

خوردگی از جمله مهمترين مشكلات در برج خنک کننده است و موجب اتلاف هزينه و كم شدن بازدهی برج می گردد. وجود عوامل گوناگون در برج امكان بروز خوردگی در برج خنک کننده را به راحتی ميسر می سازد. وجود آب به عنوان يک الكتروليت و همچنين وجود فلزات از جنس مختلف در برج به عنوان كاتد و آند زمينه را برای ايجاد يک پيل شيميايی در مقياس بزرگ فراهم می سازد.

خوردگی در دیگ های بخار، ناشی از واکنش های شیمیایی و الکتروشیمیایی فلز با محیط اطرافش می باشد. مهمترین عوامل خوردگی در دیگ های بخار عبارتند از خوردگی اکسیژن، خوردگی گاز کربنیک، خوردگی ناشی از افت pH ، خوردگی قلیاییت، خوردگی نمک های هیدرولیز شونده و خوردگی مواد آلی.

هر فرآیند تأخیر در خوردگی، بازدارندگی خوردگی (پیشگیری از خوردگی) است. به‌طور کلی بازدارندگی خوردگی به معنای کاهش نرخ اکسایش فلز یا افزودن یک ترکیب شیمیایی است که در تماس با محلول در سیستم خواهد بود. بازدارنده خوردگی ممکن است به صورت مایع، بخار و یا هر دو صورت اضافه‌ شده باشد. به‌ طور خاص، بازدارنده خوردگی یک ترکیب شیمیایی است که به فاز مایع، به گونه‌ای که روی سطح فلز تأثیرگذار باشد، اضافه می‌گردد.

سرمایه گذاری در کنترل خوردگی نوعی سودآوری است. عدم توجه به مشکلات خوردگی در هر واحد صنعتی و تولیدی، هزینه های پنهانی به دنبال دارد که اجتناب از آن غیر ممکن است. اولین قدم در اقتصاد خوردگی انتخاب روشی مناسب به منظور حداکثر کاهش هزینه های خوردگی است. این هزینه ها می تواند شامل: مخارج تولید و تجهیزات، از بین رفتن محصولات با ارزش، ظاهر نامطلوب محصول، هزینه های زیست محیطی و … باشد.

سیستم های دیگ بخار (بویلر) در فرآیند کاریشان با دو گاز اکسیژن و دی اکسید کربن محلول در آب ورودی به آنها مواجه هستند. وجود این گازها موجب ایجاد خوردگی در دیگ های بخار و سامانه های حرارتی میگردد و در بلند مدت دستگاه را از کار خواهد انداخت معمولا اکسیژن محلول در آب را به دو صورت فیزیکی و شیمیایی رفع می کنند.

اکسیژن زدا ، اکسیژن اسکونجر ، جاذب اکسیژن ، آنتی اکسیژن یا ( oxygen scavenger ) به منظور حذف اکسیژن در صنایع گوناگون استفاده می شود. ماده اکسیژن زدا با اکسیژن محلول واکنش نشان داده و از احیا شدن اکسیژن به یون های هیدروکسید جلوگیری نموده و به این ترتیب به عنوان بازدارنده خوردگی عمل می کند.

مواد شیمیایی که بی ثباتی روی کف ایجاد می کنند و باعث شکستن کف های ایجاد شده شوند، ضد کف، کف زدا، دفومر یا آنتی فوم می گویند. این مواد برای پیشگیری از تولید و ساخت کف به کار می روند.