تمایل ترکیبی برخی فلزات در محیط خورنده، ابتدا به صورت عادی با افزایش غلظت عوامل خورنده (قدرت اکسید کنندگی محلول)، افزایش یافته و خوردگی فلزات تشدید می گردد، اما در یک غلظت مشخص از عوامل خورنده، ناگهان سرعت خوردگی به طرز چشم گیری کاهش یافته و فلز تمایل ترکیبی خود را از دست داده و غیر فعال می گردد. علت کاهش خوردگی در یک غلظت مشخص از اجزای اکسید کننده، تشکیل لایه ی محافظ یا غیر فعال بر روی سطح فلز است. لایه ی محافظ می تواند اکسید، هیدروکسید یا ترکیبات دیگر باشد. به این پدیده روئین شدن می گویند.

بازدارنده های خوردگی (Inhibitors) افزودنی هایی هستند که با ایجاد تغییر و تحول بر روی سطح فلزات، محیط و یا هر دو خوردگی را تحت کنترل در آورده، شیوه عمل آنها ایجاد تغییرات در واکنش های آندی، کاتدی و یا هر دو آنها است. بازدارنده های خوردگی بسیار زیادی با ترکیبات مختلف موجود می باشند. اکثر این مواد با آزمایشات تجربی پیدا شده و اصلاح یافته اند و بسیاری از آنها با نام های تجاری عرضه می گردند و ترکیب شیمیایی آنها مخفی نگه داشته می شود.