اندازه گیری pH یکی از آزمایشات مهم و پرکاربرد در شیمی آب است. عملاً هر مرحله از تامین آب و تصفیه فاضلاب (به عنوان مثال، خنثی سازی اسید- باز، نرم شدن آب، بارش، انعقاد، ضد عفونی و کنترل خوردگی) وابسته به pH است. pH در اندازه گیری قلیائیت و دی اکسید کربن و بسیاری دیگر از تعادل های اسید- باز استفاده می شود. در یک دمای معین، شدت خاصیت اسیدی یا بازی یک محلول با pH یا فعالیت یون هیدروژن نشان داده می شود. قلیاییت و اسیدیته ظرفیت های خنثی کننده اسید و باز آب هستند و معمولاً به صورت میلی گرم CaCO3 در لیتر بیان می شوند. ظرفیت بافر مقدار اسید یا باز قوی است که معمولاً بر حسب مول در لیتر بیان می شود و برای تغییر مقدار pH نمونه 1 لیتری به میزان 1 واحد مورد نیاز است.
مقدار pH یک محلول برابر با منفی لگاریتم غلظت یون هیدروژن است. آبهای طبیعی معمولاً دارای مقادیر pH در محدوده 4 تا 9 هستند.
اصل اساسی اندازه‌گیری pH الکترومتری، تعیین فعالیت یون‌های هیدروژن با اندازه‌گیری پتانسیومتری با استفاده از یک الکترود هیدروژن استاندارد و یک الکترود مرجع است.
یکی از پارامترهای موثر بر خوردگی فلزات در صنایع مختلف و در تماس با آب pHآب می باشد. پی اچ بین 3/4تا 10 در آب های هوازنی شده در درجات حرارت معمولی و تغییرات کم pH بر روی میزان خوردگی معمولی فولاد تاثیری ندارد. درpH کمتر از 3/4 که اسیدهای معدنی آزاد در آب وجود دارند خوردگی سریعتر پیشرفت می کند.
تاثیر واقعی pH بر روی فلز بخصوص بوسیله رفتار اکسید آن فلز تعیین می شود. اگر اکسید مزبور در محیط اسیدی قابل حل باشد، فلز در چنین محیطی بسرعت دچار خوردگی (زنگ زدگی) میشود. اگر این اکسید به سادگی در محیط قلیائی حل شود، فلز مزبور خوردگی شدیدی در چنین دامنه ای از pH خواهد داشت. اغلب فلزات در گروه اول جای می گیرند.
در بعضی موارد یک اکسید فلزی در هر دو نوع محلول های اسیدی و قلیائی حل می شود، این فلزات بی تفاوت نامیده می شوند. چنین فلزاتی در یک دامنه pH متوسط، بالاترین درجه پایداری را از نقطه نظر خوردگی دارا می باشد. آلومینیوم و روی بی تفاوت می باشند. نرخ خوردگی آن ها بترتیب در pH های 6.5 و 11.5 حداقل می باشد. برخی از اکسیدهای فلزی در هر pH غیر قابل حل هستند. بنابراین نرخ خوردگی آن ها مستقل از pH خواهد بود. فلزات نجیب که در بالای ردیف های گالوانیک قرار دارند از این زمره می باشند.
