TDS

جامدات در آب به مواد معلق یا حل شده در آبهای آشامیدنی، سطحی و شور و همچنین فاضلاب های خانگی و صنعتی اشاره دارند. جامدات ممکن است از راه های مختلفی بر کیفیت آب و فاضلاب تأثیر بگذارند. آبهای با جامدات محلول زیاد معمولا دارای مرغوبیت پایین تر هستند و ممکن است واکنش های فیزیولوژیکی نامطلوب در مصرف کننده ایجاد کنند، بنابراین حداکثر 500 میلی گرم ماده جامد بر لیتر برای آب آشامیدنی مطلوب است.

هدایت الکتریکی آب (EC)، اندازه گیری توانایی آب برای عبور جریان الکتریکی است. این توانایی مستقیماً به غلظت یون های رسانای موجود در آب بستگی دارد. این یون های رسانا به دلیل حضور مواد غیر آلی مانند کلریدها، مواد قلیایی، ترکیبات کربنات و سولفیدها و نمک های محلول به وجود می آیند. بیشتر فلزات بدلیل تعداد زیاد الکترون های آزاد رسانای الکتریسیته فوق العاده خوبی هستند.

منظور از TDS کل مواد جامد محلول در آب است که برابر مجموع غلظت همه یونهای موجود در آب می باشد. مواد محلول در آب ممکن است از نظر ماهیت « آلی » یا « معدنی » باشند. کل جامدات محلول در آب TDS را نمی‌توان به عنوان معیار اصلی مشخص کننده کیفیت آب در نظر گرفت و بیشتر درجه شفافیت آب را مشخص می‌کند.