تقریباً تمام مشکلات مربوط به استفاده از آب برای مقاصد خنک کننده را می‌توان به یک یا چند ناخالصی مانند نمک‌های ایجاد کننده سختی (مانند کلسیم و منیزیم که به صورت رسوب در لوله‌ها و به ویژه روی سطوح گرمایشی رسوب می کنند)، سیلیکا، آهن، گونه های میکروبیولوژیکی، نفت و گازهای محلول نسبت داد. مشکل رسوب گذاری و خوردگی ناشی از استفاده از آب سخت طبیعی در برج‌های خنک کننده در حین چرخش مجدد، مشکلات بزرگی را از نظر اقتصادی و فنی از جمله کاهش راندمان سیستم و افزایش دفعات پاکسازی شیمیایی ایجاد می‌کند. ماهیت و سرعت رسوب گذاری توسط اثرات فیزیکی، شیمیایی و باکتریولوژیکی تعیین می‌شود. تشکیل رسوب‌های معدنی روی مبدل‌های حرارتی، سطح غشای اسمز معکوس، سیستم‌های آب خنک‌کننده، دیگ‌های بخار، بازیافت ثانویه نفت و استفاده از تکنیک‌های غرقابی آب، کارخانه‌های آب شیرین کن، سیستم‌های گوگرد زدایی گازهای دودکش و غیره عمدتاً ناشی از ترکیبات معدنی سیستم خنک‌کننده آبی است. مواد معدنی موجود تا زمانی که به شکل محلول باقی بمانند مشکلی ندارند اما هنگامی که نقاط خاصی را پیدا کنند و به سطح فلز ب‌چسبند، ممکن است اثرات مخربی داشته باشند. این ترکیبات معمولاً در مناطق با دمای بالا، به شدت به سطوح نسبتاً ناهموار موجود می‌چسبند و به توده‌های سخت و متراکمی تبدیل می‌شوند که به عنوان رسوب شناخته می‌شوند. این رسوب‌ها عمدتاً به دلیل ترکیبات معدنی مانند کلسیم، منیزیم، سیلیس، اکسید آهن، باریم و غیره ایجاد می‌شوند. رسوب‌های رایج عبارتند از کربنات کلسیم، سولفات کلسیم، هیدروکسید منیزیم، سولفات باریم، فسفات کلسیم، اگزالات کلسیم و غیره که در این بین کربنات کلسیم عمده‌ترین رسوب است. در صنعت برای اصلاح آب های خنک کننده و کاهش مشکل ایجاد رسوب و خوردگی، فرمولاسیون شیمیایی متعددی استفاده شده است. از آنجا که رسوب‌های اصلی در آب‌های خنک کننده کربنات و سولفات کلسیم هستند، بایستی تلاش‌ها به سمت عملکرد بازدارنده‌های این نوع از رسوب‌ها معطوف شود.